Alın

Bahçe sınırında ki,
Narlar hala ekşi.
Dalları hala dikenli.
Ve hala karmakarışık kolları.

Bahçenin ortasında ki,
Kırmızı dutun hamı ekşi.
Olgunu tatlı.
Bir baraka boyunda hala boyu.

Nara, duta boyanırdı ellerimiz.
Zor çıkar denilirdi de lekeleri,
Aldırmadan yerdik mevsimi geldiğinde.
Şen çocuklardık biz ve hala alınlarımız tertemiz.

Düzenin elleri kirli,
Düzenin düşünceleri , örümcekli.
Ne bahçe bıraktı bizde,
Ne dut ne nar.
Çalıp gitti çocuk lezzeti sevinçlerimizi.


Levent ÖZCAN
(1994)