Alın terim, bedenim işçi benim.
Ellerim kaba saba,
parmak boğumları nasırlarıyla,
kalemi sert tutar,
yüreğim ısmarlar,
ben yorgun, ben durgunum ama
yumuşacık şiirler düşünür,
bir kaç satır karalarımı yinede,
emekten yana.
Karanlık Ege denizi aydınlanır,
adalar netleşir,
dalgalar susar.
Yıldızlarla ay , güneş olur.
kalemle kağıt buluşunca.
anca ben o zaman dinlenirim.
Levent ÖZCAN.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder