-- Adın nedir senin ?
-- Ahmet.
-- Kimin oğlusun ?
-- Babamın oğluyum.
-- Soy adın nedir senin ?
-- Toprak.
-- Bu köylü değilsiniz yani ?
-- Evet biz Aşağı kırıklar'dan geldik. Zeytin toplamak için.
-- Hımmm. Demek ailen zeytin toplarken sende, hasat bitene kadar bu köyün okuluna
devam ediyorsun
-- Hı hı ... Bu çiçekler sizin mi ?
-- Evet benim. Beğendin mi ?
Gözleri ışıl ışıl çiçeklere hayranlıkla bakıyordu. 9-10 yaşlarında mavi önlüklü elinde evrak dosyasına benzer çantası, üzeri az buçuk kirli bir kot pantolonu, bu kirliliğin aksine bembeyaz yakasıyla bu büyümüşte küçülmüş çocuğu hayranlıkla izlemekteydim.
-- Bizim evde de sümbül soğanları şimdilerde filizlenip çiçek açmaya başlamıştır.Her sene ben onların diplerinden yeni yumruları alıp evimizin bahçesinin boş köşelerine ekerim.Nergisleri de aynı şekilde hep ben çoğaltırım.Çok hoşuma gidiyor ,yavru yumruları alıp başka yere ekip çiçeklendiklerini görmek , hele ki kokularını koklamak gibisi yok.
-- Demek çiçekleri çok seviyorsun ? Bu arada gözlerini çiçeklerden ayırmadan.
-- Hemde nasıl. Ancak 3 senedir buraya geldiğimiz için ne nergislerin ne sümbüllerin çiçeklerini görmek koklamak nasip olmuyor. Bi geçen sene solmuş çiçeklerini görebildim yine de kokuları üzerindeydi. Mis gibi hala kokuyorlardı.
Bu kadar hayranlıkla çiçeklerini anlatıyor olması hoşuma o kadar gitti ki ne soracağımı bocalarken '' nereden duydun peki bu bahçede çiçek olduğunu''diye soruverdim. Bu soru karşısında sanki çiçeklere bakmakta suçmuş gibi biraz irkildi
o ışıl ışıl gözleriyle beni şöyle bi sözdü.
-- Siz geçen gün bizim okulun Atatürk köşesine çiçek getirmemiş miydiniz ?
-- Evet.
Bu evet cevabı ile ürkekliğinin yerine cesareti geri gelmiş bir şekilde,
-- Ben öğretmenime sordum '' bu çiçekleri getiren kişi burada mı oturuyor'' diye.Ondan öğrendim sonra sizin mahalledeki arkadaşlarda da burada çiçekleriniz olduğunu duydum.Zaten siz Atatürk köşesine saksıları yerleştirirken ben hemen arkanızdaydım.Çok güzel çiçekler.Adları ney onların ?
Tek tek adlarını söyledim. '' Hı bilmiyodum bunları'' dedi.Sera içindeki çiçeklerin tek tek isimlerini söyledim.İşte nasıl çiçek açarlar ne zaman açarlar diye.
-- Beğendiğin bir çiçek varsa alabilirsin İstersen. 3-4 tanesinin ismini biliyordu ancak ilk defa değişik çiçekleri görünce iştahı artmıştı.'' Yok '' dedi.Bunlardan bizim oralarda yok hemde pahalıdır bunlar,gözlerini yere indirdi istemem de yan cebime koy tavrıyla değil gerçekten eziklikle ''param da yok ki''dedi.'' Peki şöyle yapalım o zaman bunların nasıl üretileceğini göstereyim kendi çiçeğini kendin üret o zaman para almam'' dedim. Tamam o zaman dedi.Gözleri hala seradaki çiçeklerin ışıltısıyla akşam babamdan izin alır yarın okul çıkışı gelirim deyip mutlu bir şekilde yanımdan uzaklaştı.
Çok normal bir olay işte çocuk merakıdır merakını gidermek için yanınıza gelmiştir diye düşünebilirsiniz. Sanmıyorum. Ben düz lise mezunuyum.Bir kariyerim yoktu.Çeşitli şirketlerde çalıştım ki uluslar arası paket servisiydi çoğu en son çalıştığım şirketin iflasından dolayı. İşsiz kalmıştım. Ablamın zirai i ilaç bayisinde çalışmaya başladım çim tohumları da satıyorduk. Hafta sonlarım boştu. Nasıl değerlendirim derken aklıma pazar yerinde çim tohumu satmak geldi.Bir üreticinin tezgahının yanında küçük bir bölüme 2 kutu çim tohumu küçük paketler halinde çiçek tohumları satmaya başladım. Soran çoktu ancak alan yoktu. 3-4 hafta sonra bir teyze geldi çim tohumları hakkında sorular sordu bende az çok anlattım. İyi anlatmışım ki satın alırım ancak siz ekeceksiniz dedi.Ben anlamam dediysem de öğrenin ve siz ekin , ekim ücreti neyse onuda veririz. Araştırdım sordum ve öğrendim çim ekmeyi. Sonuç tam başarı . Ve o apartmanda yazlıkları olan bir kaç kişinde çimlerinin tesisini yaptım .Her yeni düzenlemede yeni şeyler öğrenirken yenide müşteriler buldum. Ve bu günlere geldim. Öncelikle hala görüştüğüm ve bu mesleğe teşvik eden Mükerrem teyzemin ellerinden hürmetle öpüyorum.Şimdilerde çocuk iken evimiz büyük bahçesine bilmeden ektiğim ve yeşermeyen çeşitli meyve tohumlarıyla çok uğraşmıştım.Arkadaşlarım okul çıkışı sağda solda oyun oynarken ben evimizin büyük arka bahçesinde bu işlerle uğraşıyordum. Yazları tütün ekiyor kışları da zeytinlerimizi topluyorduk o sıralar bile ne yapar eder dayak yemek pahasına tarlalardan kaçardım. Ne tütün kırmayı severdim nede zeytin toplamayı. Ancak bağımsız olarak o bahçede yağmurda, sıcakta, bitkilerle tohumları ekmekle zamanımı geçirirdim. Çocuk aklı işte.Demek ki o zamandan beridir içimde gizli kalan şey bitkiler üzerineymiş. Şimdilerde tamamen botanik denizindeyim. Hatta hastalık derecesinde . Bir insan önce işini severse hem başarıdır hemde maddi anlamda gelen para çok kutsaldır. Bu o kadar mesleği benimsemeydi ki Karşıyaka sokaklarında gezerken gözlerim ya bahçelerde yada başım yukarıda balkonlarda ki bitkilerdedir. Bir gün yine gözlerim yukarıda balkon saksılarında ki çiçeklere bakarken ekip otosu karşımda belirdi. Neyse kimlik filan verdim hemen o arada polis memuru''neden balkonlara bakıyorsunuz'' diye sordu. Ben dedim çiçek-fidan işiyle uğraşıyorum. Çiçeklere bakıyordum mesele bu. Neyse sicil temiz tabii :)'' İyi de ben sizi hiç görmedim Karşıyaka'da'' dedi.''Bende sizi hiç görmedim '' diyerek kimliğimi alıp yürüdüm.(Çiçek hırsızımıyım ben.)
Demek istediğim öncelikle önümüzdeki yıllarda en çok gündeme gelecek olan mesleklerin başında Tarımla ilgili ,toprakla ilgili meslekler gelecek. Bu beslenme ihtiyacının gereği,(artan nüfus) . Gün geçtikçe malum Ekim alanları daralıyor. Yağmurlar yağmıyor yağsa bile uygunsuz mevsimlere dağıldı. Ormanlarımız ki evrensel olarak yok ediyoruz..Önce bir fidan ekmekle başlamalıyız iklimleri geri getirmeye.Ve gerçekten kaygı duymadan bu işi sevenler bu mesleği edinsin.Önce yürekte sevgiyle başlasın bu tip meslekler inanın saygısı bizlere binlerce ürün olarak (oksijen,su ve yitmemiş toprak olarak geri gelir.) Ve küçük bir saksı çiçek bakmayı sevdirmeliyiz çocuklarımıza. Ahmet çok teşekkürler sana. Bunları bana yazdırdığın için. Ve çocukluğumdaki benle beni konuşturduğun için.
Levent ÖZCAN
Sabahın serinliğine karşın , güneş sıcak nefesini solumaya başlamıştı. Denize paralel toprak yoldan ilerleyerek , iki tarla sınırında oluşan patika yoldan kıyıya ulaştı. Uçsuz bucaksız ufka baktı, görebildiği kadar uzakta deniz buharlaşmakta ve bu buharın etkisiyle o ufuklar mavi ve beyaz renklerinin her türlü tonlarını sunmaktaydı. Gözlerini bu sis perdesinin önünde yüzyıllardır dimdik ayakta duran yıkık Ayinkola kilisesine yatırdı. Masmavi denizin ortasında açık kahverengi tondaki bu kaya kütlesine dönüşmüş yapıyı, yaz aylarında tütüncülerin 3 aylığına ev olarak kullandığı günü birlik yapılan barakalara benzetti.Ne kadar yıpranmış gözükse de heybetiyle hala denize direniyordu. Bakışlarını denize değirmeden hemen 300 metre ileride şimdilerin Kalem adası o zamanların Tavşan adasına sektirdi. Heyecanlıydı çünkü bu adanın hala gizemlerine hayrandı. 3-4 defa balıkçılık yapan tarla komşuları onuda bu adaya götürmüşlerdi. Ancak adanın burnundan güney batıya doğru ve hala orada olduğunu tahmin ettiği keçi boynuzu ağacına kadar ilerleyebilmişti.Daha fazla ileriye gitmeyi cesaret edememişti. Bu burundan başlayan ve ilerleyen kıyıların büyük bölümü denize adeta başkaldırmış kayalardan oluşuyordu. Karşısında durduğu denizi koyu mavi ve turkuaz tonlarında ki küçük bir kumsalı iştahla seyretti.'' Ne büyük mercan, karagöz, isparozlar vardır dedi'' içinden.Adanın kıyısını oluşturan bu kaya ve kumsal sahilden yukarı çıkıldıkça yamaçları küçük yeşil çalı grupları ve bunların içinden muntazam sıralanmış yüzyıllık zeytin ağaçlarıyla doluydu. Ve gövdelerine konmuş ağustos böceklerinin son senfonileri de bulunduğu bu kıyıya ulaşıyordu. Bu görüntüyü tepe taklak mavinin üzerine yaslanmış şekilde de görmek mümkündü. Pürüzsüz bir tuval vardı karşısında. Derken sol yanındaki ılıca boğazından acı bir motor sesiyle irkildi. Az önce gelmiş olduğu bu kıyının kumsalına bir elinde kitap ve ajandasının diğer elinde olta takımlarının bulunduğu çantalar olduğu halde yavaşça oturuverdi.4 bilemedin 7 dakika sonra bu çocuk gözleriyle çizdiği tablonun bir süreliğine de olsa bozulacağına öfkelendi. Oltalarını çıkardı önce torbadan ve uçlarındaki iğnelere yemlerini takarak denize atıma hazır hale getirdi. Bu arada tekne ağustos böceklerinin seslerini bastırarak ve denizin üzerinde beyaz bir çizgi çizerek önünden geçip sağa dümen kırarak liman burnundan gözden yitip gitti. Geride bıraktığı ivmeli su aynı zamanda hem bulunduğu kıyıya hemde karşısındaki adanın kıyısına ulaşmıştı bile. Karşı kıyıya ulaşan dalgaların sesi kayalara çarptıkça azda olsa yukarılara doğru yankılanıyordu. Bulunduğu tablo zamanla durulaştı aynı tonlarda esneyen resim yavaş yavaş tekrar netleşiyordu. Misinalarını açtı peşi sıra belirli aralıklarla kıyıdan olabildiğince uzağa fırlattı kurşunlu oltalarını. Her bir misinanın sarıldığı makarasını tarla kenarından topladığı ve kuma gömdüğü tütün gövdelerine doladı. Şöyle bir etrafına baktı Ayinkola'nın sağ arasında ki Pisa burnunun yamacındaki toprak yol kenarında ki zeytin ağaçlarının gölgesinde bir kaç araba vardı.Ya balık tutmaya gelmişlerdi yada piknik yapmaya. Onlarda karşı yarım adada diye iç geçirdi, sakinlik yalnızlık güzeldi . Bir cumartesi günüydü ve yazın gitmemek için direndiği ekim ayının ilk hafta sonuydu. Dün okulda 2-3 haftadır biriktiği harçlıklarını nasıl kaybettiğinin hesabını veriyordu kendine. Çok kızıyordu kendine. Hemde ne sitemler ediyordu. Oysa okula giden ana caddenin sol bulvarının tam ortasına denk gelen yerinde yeni açılmış kitapçının vitrininin de gördüğü Jack London'un Martin Edeni'ni almaktı tüm amacı. Diğer çantasından ajandasını çıkardı. Kalemi en son bir şeyler yazdığı sayfanın arasındaydı. Gözlerini misinalarına kaydırdı bir hareket yoktu.İç çekti bir martının iç gıdıklayan sesiyle başını o yene çevirdi elinde kalemi olduğu halde bir süre martının tavşan adasının yamaçlarındaki kayaklıklardaki yuvasına kadar takip etti.Ortam yine sessizliğe gömüldü. Ajandanın ilk satırına başlık düşünürken bir '' Merhaba'' ile yarı karışık korkuyla kendine geldi. Sesin geldiği yöne yöneltti tüm algılarını. Az önce bu kıyıya ulaştığı tarla arasındaki patika yolun kıyıya ulaşan noktasında ki '' Merhaba '' sesinin sahibiyle göz göze geldi(giriş bölümünün sonu) Acaba bu merhaba hayatında neleri etkileyecekti.
