Düş yorgunuydu,
Sempatik tavırlı günlerinde.
Gülücükler açardı gözlerinde.
Kaşların arası dümdüz oluverirdi.

En cansız kelimeler büyülenirdi.
Umuttan mutluluktan yana
En devrik cümle bile heyecanla inatla direnirdi,
DEVRİM kıvamında.

Perde kapandı
Sahne toparlandı.
Bir anıtı olur verdi
Başucundaki mermer taşına.
Adı Soyadı kazınıverdi,
İyi adamdın be Mehmet Abi.



Levent ÖZCAN